Firma Sierra-On-Line kojarzy się przeciętnemu graczowi z grami przygodowymi. Wszyscy znamy przecież King’s Quest, Space Quest czy inne podobne gry. Znacznie mniejsza liczba osób zdaje sobie sprawę, iż Dynamix, produkujący głownie (acz nie tylko) symulatory to również jeden z oddziałów Sierry… Cóż programiści też są ludźmi i czasami lubią się zabawić – co w ich przypadku oznacza zapewne zalecie się tworzeniem zupełnie innego niż dotychczas rodzaju gry…
Czy próbowaliście kiedyś zapalić świeczkę? Wiem, wiem, robi to się za pomocą zapalniczki (lub dwóch drewienek i sznurka), jednak przecież czynność tę można sobie nieco skomplikować, ot choćby po to by wyglądała znacznie bardziej efektownie: na przykład pociągając za sznurek wypuścimy kota z klatki, kot wejdzie pa równoważnię, z tejże stoczy się kula, która… Brzmi znajomo? Tak, najprawdopodobniej każdy z Was zabawiał się wymyślaniem tego rodzaju machin w swej młodości. Ba, czasami ich projekty można spotkać w całkiem poważnych periodykach – na przykład w Wiedzy i Życiu(no, co prawda w charakterze zabawnych i lustracji).
Niestety wszystkie nasze projekty pozostawały jedynie na papierze, głownie z powodu braku czasu i możliwości Ich skonstruowania (na poważnie tego rodzaju trudności bywają nazywane niedostatecznym rozwojem technologii).
Jednakże nastał wreszcie kres naszych kłopotów – programiści firmy Sierra przypomnieli sobie najpewniej czasy dzieciństwa i stworzyli symulator – zestaw łamigłówek czyli The Incredible Machine.
Idea gry jest bardzo prosta. Otrzymujemy pewne zadanie do wykonania (na przykład: „wrzuć piłkę do kosza”, czy też „zapal świeczkę”) oraz pewną liczbę elementów, które możemy wykorzystać (o tym za chwilę). Niektóre części naszej machiny potrzebnej do wykonania postawionego przed nami zadania są już umiejscowione na ekranie i ich położenia nie można zmienić. Inne natomiast widoczne są w małym oknie po prawej stronie ekranu skąd możemy przenosić je myszką i manipulować włączając do maszyny – za pomocą ikon obramowujących element obracać go i czasami zmieniać inne jego parametry, na przykład długość. Liczba i rodzaj dostępnych nam części jest zależna od realizowanego właśnie zadania, jednakże ogólnie można podzielić je na dwie grupy: te które “przybijamy” do ściany, dzięki czemu nie zmienią potem swego położenia i na te, które ulegają wpływowi sił grawitacji i wyporu, w zależności od swej gęstości wznosząc się (takie na przykład balony) lub też opadając (czego dobrym przykładem jest kuła armatnia).
Elementy służące do realizacji naszych idei są przeróżne. Przede wszystkim dostępne bywają wszelkiego rodzaju podstawki w rodzaju murków, rurek i równi pochyłych. Możemy również wykorzystywać maszyny proste – na przykład dźwignię i krążki (przez które przeciągamy liny doczepione do innych elementów). Mamy do dyspozycji wszelakie ciała spadająco-toczące się, czyli kule bilardowe, armatnie, a nawet piłki do koszykówki. Aby nasza machina nie pozostawała zbyt monotonna, twórcy programu pomyśleli o silnikach – najprostsze są maszyny poruszane przez zwierzęta (taki na przykład chomik w kołowrotku – aby zmusić go do biegu, trzeba go czymś przestraszyć), jednak mamy do dyspozycji również silniki elektryczne, generatory energii elektrycznej, a nawet silniki wiatrowe (oczywiście wiatr musimy sobie wytworzyć – ot choćby za pomocą miecha kowalskiego). Czasami niezbędne staje się wykorzystanie baterii słonecznych, oświetlanych lampką czy latarką, które to źródła światła mogą być także użyte do zapalenia ognia – po skupieniu światła ustawioną obok soczewką. Dysponujemy takie dosyć pokaźnym arsenałem – pistolety, armaty, a nawet rakiety (co prawda nie balistyczne i wykorzystywane najczęściej w charakterze wyciągarki lub zapalarki).
Z tak wielu elementów można było skonstruować wiele niedokończonych machin – tak więc mamy 87 różnych zadań do rozwiązania przy czym aby przejść do następnego, należy przedtem rozwiązać wszystkie poprzednie. Osoby wybitne i genialne mają możliwość zdefiniowania (czy też raczej skonstruowania) własnych zadań, wraz z parametrami otoczenia takimi jak grawitacja czy ciśnienie powietrza, aby potem napawać się nieudolnością bliźnich…
Gra dopracowana jest właściwie pod każdym względem, działa w wysokiej rozdzielczości karty VGA (czyli w szesnastu kolorach), który to tryb wydaje się najbardziej odpowiedni dla tego typu gier. Muzyka umila nam najcięższe potyczki z inteligencją twórców gry, co ciekawe możemy regulować jej głośność z głównego menu.
Gorąco polecamy tę grę wszystkim tym, którzy mają naprawdę dużo wolnego czasu i nie muszą jutro (pojutrze itd.) wstać do pracy.
Alex & Gawron
Opublikowano w czasopiśmie TOP SECRET 17/4 (1993)